Από τις τροφοσυλλεκτικές μέχρι τις κυνηγητικές και κτηνοτροφικές κοινωνίες οι άνθρωποι εντάσσονταν σε αγέλες που αργότερα θα εξελιχθούν σε κοινότητες. Κοντολογίς αυτές οι κοινότητες με την πάροδο των χρόνων και την βοήθεια της τεχνολογίας μετατράπηκαν σε χωριά, πόλεις και πατρίδες. Βασική προϋπόθεση για να είσαι μέλος κάποιας κοινότητας, κοινά στοιχεία ήταν οι δεσμοί αίματος και τα ίδια χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα. Κυρίαρχα ένστικτα, πρώτον αγάπη και αλληλεγγύη για την οικογένεια και για τα μέλη της κοινότητας. Δεύτερον, αγώνας για επιβίωση, επιβίωση απέναντι σε καιρικές συνθήκες αλλά και απέναντι σε επιθέσεις από αντίπαλες κοινότητες.Ερχόμαστε στο σήμερα. Κοινότητα Propatria. Για την ομαλή λειτουργία της χρειάζονται άνθρωποι – συναγωνιστές – σύντροφοι, αγώνας και δράσεις για επιβίωση. Έχοντας κατανοήσει ορισμένες καταστάσεις, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο χαρακτήρας του αγώνα μας αναμφίβολα πρέπει να είναι ο ριζοσπαστικός εθνικισμός. Έχουμε απορρίψει την ιδεολογική και πολιτική νοοτροπία, συμπεριφορά και στερεότυπα που διέπει τους κύκλους μας δηλαδή τον λαϊκό εθνικισμό, πόσο μάλλον τον κοινοβουλευτικό. Τα πρόσφατα γεγονότα του κοινοβουλευτικού εθνικισμού μας έδειξαν τέτοια παραδείγματα. Ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα είχε πει το εξής ‘στις ανατροπές και επαναστάσεις δεν υπάρχουν συμφωνίες και παραχωρήσεις, αν κάνεις παραχωρήσεις σήμερα αύριο κινδυνεύεις να συμπαρασυρθείς και να χαθείς». Πάνω σε αυτό δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ζούμε στην εποχή του υλισμού και του καταναλωτισμού. Η εποχή αυτή απαιτεί μαζάνθρωπους, ανθρώπους χωρίς ταυτότητα και προσωπικότητα. Αναζητούμε συντρόφους όχι των συγκεντρώσεων, όχι των συλλαλητηρίων και της μάζας αλλά συντρόφους που να βρίσκονται πέρα από αυτά. Συντρόφους να υπερασπίζονται τις απόψεις και τις ιδέες αλλά και τακτικές ακόμα και αν βρίσκονται μόνοι σε αυτό το μονοπάτι. Άτομα με σκέψη, αντίληψη υπευθυνότητα και πάνω από όλα σοβαρότητα και πειθαρχία. Είναι αναγκαιότητα πλέον να δημιουργηθεί μια κοινότητα μάχης, μια κοινότητα πολεμιστών. Για να υλοποιηθεί μια τέτοια κοινότητα χρειάζονται ιδέες και δράσεις. Λέγεται πολλές φορές ότι πρέπει να αλλάξει ο πολιτισμός και ο κόσμος. Η αλλαγή αυτή νοηματοδοτείται όταν καταφέρει να αλλάξει ο άνθρωπος. Στην ισλαμική παράδοση και συγκεκριμένα στην Τζιχάντ γίνεται λόγος για τον Μικρό και Μεγάλο Πόλεμο. Για να κάνεις πόλεμο με τον εχθρό, πρώτα πρέπει να έρθεις σε ρήξη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Επομένως πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου και της δειλίας, να δημιουργήσουμε εσωτερικά μια πνευματική ανάταση και ανόρθωση, χαρακτήρα με σωστή κατεύθυνση και προσανατολισμό, σχεδιασμό και προγραμματισμό. Αυτά μπορούν να επιτευχθούν μέσω των πυρήνων σκέψεων και αναζητήσεων μέσω της επιμόρφωσης. Διάδοση βιβλίων, ιδεολογικών κειμένων, συζητήσεων, αναλύσεων και προβληματισμών. Κάλλιστα μπορούμε να δούμε την κοινότητα μας ως ένα κάστρο ή αν θέλετε καλύτερα σαν μια Κιβωτό του Νώε. Μέσα σε αυτά αυτοοργανωνόμαστε, κλείνουμε τα αυτιά μας σε διάφορες σειρήνες και προκλήσεις και παράλληλα αντέχουμε σε επιθέσεις. Όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να υπάρχει θέληση, επιμονή και υπομονή. Η αναφορά του κάστρου δεν είναι τυχαία, τα κάστρα απαιτούν πολεμιστές στρατιώτες, ιππότες πιστοί ανώτερων ιδεών και ιδανικών που ξέρουν να πολεμούν γνωρίζοντας ακόμα και αν η μάχη είναι εξ αρχής χαμένη.
Προτού αναφέρω τον χαρακτήρα των δράσεων, πρώτα πρέπει να επισημάνω την ρήση των αρχαίων Σπαρτιατών πολεμιστών που είναι και βασικό μότο της δικής μας κοινότητας, » Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» που σημαίνει »εμείς όμως γινόμαστε καλύτεροι». Πραγματικά είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει. Εύκολα μπορείς να αντιληφθείς από αυτή την φράση, την προσπάθεια και τον διαρκή αγώνα σε σωματικό και πνευματικό επίπεδο. Αυτό σκεφτόμαστε για την δική μας γενιά, να γίνουμε καλύτεροι από την προηγούμενη, αλλά το ίδιο θέλουμε να πει και η επόμενη γενιά εθνικιστών, ότι θα γίνουν καλύτεροι από εμάς. Κατά το παρελθόν ακόμα και τώρα, οι δράσεις που λάμβαναν χώρα γίνονται μόνο και για ένα λόγο, γίνονται καθαρά για λόγους βιτρίνας. Για να μιλήσω πιο αγοραία, τι να τα κάνω τα συνθήματα σε τοίχους, τις αφισοκολλήσεις, τις αναρτήσεις των πανό μόνο και μόνο για να φανούμε εάν δεν έχει γίνει αντιληπτό το νόημα όλων αυτών. Κατά καιρούς είχα δει δράσεις που είχαν ακτιβιστικό οικολογικό περιεχόμενο την ίδια στιγμή από τους ίδιους ανθρώπους έβλεπα να πετούν την γόπα από τσιγάρο κάτω στο δρόμο. Και εδώ θέλω να αναφέρω τον χαρακτήρα των δράσεων μας. Σύμφωνα με τα παραπάνω και εφόσον έχουμε δημιουργήσει εσωτερικό χαρακτήρα σε κάποιο βαθμό, το επίπεδο των δράσεων πρέπει να είναι το ανάλογο. Επομένως ο χαρακτήρας των δράσεων μας πρέπει να είναι βιωματικός, δημιουργικός, παραγωγικός και επενδυτικός. Οπότε οι δράσεις μας πρέπει να έχουν ως σκοπό όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον. Αργότερα εσύ για κάποιους λόγους μπορεί να απομακρυνθείς και να τα παρατήσεις, το σύστημα όμως δεν τα παρατάει ποτέ. Πάντα θα δημιουργεί καταστάσεις και προβλήματα. Εσύ όμως οφείλεις να αφήσεις έργο, να γίνεις παράδειγμα και υπόδειγμα για τους επόμενους. Το σύστημα μόνο ιδεολογικά μπορεί να νικηθεί. Δεν πρέπει να είμαστε αποκομμένοι από την κοινωνία επειδή δεν συμφωνούμε με αυτή αλλά θέλουμε την ριζική αλλαγή της. Οι δράσεις μας πρέπει να δημιουργούν συνειδήσεις. Και μέσω αυτών επιζητούμε την αφύπνιση των υπόλοιπων ανθρώπων που θα συστρατευτούν στις τάξεις μας με αξιοπρέπεια και πειθαρχία. Μέσα σε αυτό το κλίμα θα έχουμε καταφέρει μια κάστα »ηγετών» και προσωπικοτήτων και όχι ακόλουθων. Ηγέτες που με την σκέψη τους και την δράση τους θα δημιουργήσουν μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές συνεχίζοντας τον αγώνα. Εξάλλου για αυτό τον λόγο πολεμάμε, για το μέλλον των επόμενων.
Για επίλογο θα αρκεστώ μόνο στα λεγόμενα του Γάλλου φιλοσόφου Αλαίν ντε Μπενουά «Σε μια εποχή σαν τη δική μας, υπάρχουν τέσσερα είδη ανθρώπων. Υπάρχουν εκείνοι που συνειδητά επιθυμούν να βυθιστούν περισσότερο και βαθύτερα στο χάος και στο σκοτάδι. Υπάρχουν εκείνοι που ηθελημένα ή αθέλητα, είναι πάντα έτοιμοι να υπομείνουν οτιδήποτε. Στη συνέχεια, υπάρχουν επίσης οι δεινόσαυροι της Δεξιάς, οι οποίοι ζουν στην παρούσα κατάσταση κλαψουρίζοντας. Μέσα από εκδηλώσεις μνήμης, φαντάζονται ότι μπορεί να φέρουν πίσω την παλιά τάξη, γεγονός που εξηγεί γιατί συνεχώς μετρούν ήττες. Όμως, υπάρχουν και εκείνοι που λαχταρούν για μια νέα αρχή. Εκείνοι που ζουν στο σκότος, αλλά δεν είναι μέρος του σκότους. Εκείνοι δηλαδή που προσπαθούν να αναστήσουν το φως εκείνοι που ξέρουν ότι πέρα από το πραγματικό, υπάρχει επίσης το δυνατόν. Τους αρέσει να αναφέρουν τον Τζωρτζ Όργουελ: «Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια πράξη επαναστατική.
Nίκος Καρ.
